Samræðustjórnmál??????

Hvað kom fyrir Gunnar Birgisson?  Á að fara að hlusta á fólk?  Ég hélt að slík tiltæki væru eitur í beinum ítustjórans athafnasama.  Á hverju á maður næst von?  Má búast við honum á mussu í miðri viku og upphlut um helgar?

Mótmæli íbúa báru árangur

Hvað er að Símanum?

Hvernig er það, kunna þessir kumpánar sig ekki?  Geta þeir ekki látið sér nægja að svívirða Múslima eins og annað heiðvirt fólk?

Miklar umræður á meðal bloggara um nýja auglýsingu Símans

Virkasta útivistarfólkið!!

Mér finnst nú engin ástæða til að mögla yfir þessu reykingabanni.  Ég minnist þess sjálfur að hafa flúið með fjölskylduna út af kaffihúsum þar sem sonur minn var með asma.

Hins vegar fer það að verða íhugunarefni hvort ekki sé ástæða til að breyta merkingum á tóbakspakkningum.  Í stað þess að veifa þessum kolsvörtu upphrópunum á borð við: Reykingar drepa.  Þá er spurning hvort ekki megi staðfæra gamalkunna slagorðið, sem gæti þá orðið: Reykingar gefa hraustlegt og gott útlit....

Reykingabann á skemmtistöðum gæti skilið milli feigs og ófeigs

Stendur tíminn í stað?

Það er í sjálfu sér ekki ýkja langt síðan að viðhorf til samkynhneigðra breyttust til hins betra á Íslandi.  Engu að síður er nógu langt síðan að maður verður forviða þegar viðlíka fréttir og þessi berast frá Evrópuríki.  Í gær fengum við fréttir frá Rússlandi þar sem nokkrir evrópskir þingmenn voru handteknir fyrir mótmæli með baráttusamtökum samkynhneigðra.  Þar var tilefnið bann við GayPride göngu.  En hér heima vill enginn missa af þeirri skemmtilegu dagskrá sem boðið er upp á í GayPride göngunni niður Laugaveginn.

Við skulum vona að gamla austurblokkinn stökkvi ca. aldarfjórðung fram til nútímalegri viðhorfa gagnvart samkynhneigðum.

Pólsk yfirvöld rannsaka hvort Stubbarnir séu samkynhneigðir

Áhrif útstrikana

Eins og fram kemur í meðfylgjandi frétt þá munu þeir Árni Johnsen og Björn Bjarnason flytjast niður um sæti.  Hver skyldu verða áhrif þessa:

Björn Bjarnason verður hugsanlega ekki ráðherraefni.  Ég ætla svo sem engu að spá í þeim efnum.  En hann fær annað númer og annars konar ávarp frá forseta þingsins.

Árni Johnsen verður ávarpaður: "Háttvirtur 6. þingmaður Suðurkjördæmis"  En ef engar útstrikanir hefðu verið þá hefði ávarpið verið:  "Háttvirtur 4. þingmaður Suðurkjördæmis"

Heldur einhver að Árni Johnsen missi svefn vegna þessarar breytingar?

Árni og Björn færast niður um eitt sæti

Hverjir blanda kókið á bak við eldavélina?

Ég hef áður getið þess í bloggheimum að hafa fengist við kúasmölun sem krakki í sveit og allar götur síðan hef ég haft nokkuð dálæti á kúm.  Kýr þóttu mér mun áhugaverðari heldur en hestar eða ær.  Mér hefur oft verið hugsað til þess að það væri sennilega skynsamlegt fyrir leiklistarnema að vera innan um kýr a.m.k. hluta af námstíma sínum.  Kýr sýna oft á tíðum merkileg svipbrigði svo enginn þarf að velkjast í vafa um þegar þær eru t.d. forvitnar, óttaslegnar eða hissa.  En við tjáningu sína hafa þær ákveðið forskot á okkur mennina sökum þess að stór augu og auðhreyfanleg eyru eru afar gagnleg hjálpartæki til að tjá lund sína og hug.

Við sem höfum fengist við kúasmölun og mjaltir, vitum eitt og annað um umgengni við kýr.  Það er t.a.m. hvimleitt þegar halinn slæst í andlit þess sem situr á fjósakolli við mjaltir.  Kúasmalinn fékk því það hlutverk að halda í halann ef hann var ekki bundinn upp.  Ef ein beljan í fjósinu mígur þá líður ekki á löngu þar til að fleiri gera það sama.  Ef kýr rekur trýnið í þvag annarra kúa þá færist hún undan bununni, teygir fram hausinn og brettir upp á efri vörina.  Þetta tiltæki kallast að fýla grön.  Auk þess er trýni kúa ávallt blautt og slepjulegt og ef einhverjum verður það á að koma við tungu í kú þá líkist það helst því að viðkomandi sé raspaður með blautum og mjög grófum sandpappír.  Þá er rétt að benda á að kýr eru ekkert fyrir það að láta klappa sér eða klóra í kringum eyrun líkt og hundar og kettir.  Sé það gert við kýr þá rykkja þær til hausnum svo litlir pollar falla auðveldlega um koll.  Eða í stuttu máli, mikil nálægð við höfuð fullorðinna nautgripa kostar gjarnan nokkurn subbuskap og stundum byltu.

Landbúnaðarráðuneytið er undarlegt fyrirbæri.  Þar á bæ virðist almennt vera fremur fátt til dundurs.  Engu að síður hefur með þeirri stefnu sem rekin hefur verið af ráðuneytinu síðustu áratugina tekist að tryggja viðvarandi fátækt bænda, einkum í sauðfjárrækt.  Auk þess sem sú sama stefna hefur farið langt með að venja landsmenn af því að neyta landbúnaðarafurða.  Síðustu árin hefur ráðuneytinu verið stýrt af kumpána sem þreytist ekki að dásama "hina frábæru íslensku bændur" og "afburða hollar og góðar íslenskar landbúnaðarvörur."  Þess utan hefur sá hinn sami flutt okkur minningabrot af fyrstu kynnum sínum við einstakar tegundir grænmetis.  Eins og öllum er kunnugt er samkeppni, hvort heldur í gæðum eða verði, eitur í beinum landbúnaðarráðherrans.  Þess í stað hefur hann lagt sig fram um að auka sem mest hann má afskipti ríkisins af landbúnaði og hefur þá einnig lagt sig fram um að auka afskipti ríkisins af búgreinum sem hafa spjarað sig bærilega án þess að ríkisvaldið hefði af þeim teljandi afskipti. 

Eins og kunnugt er gerðu sauðfjárbændur og landbúnaðarráðherra með sér nýjan samning fyrir skömmu.  Samningurinn hljóðar upp á 3,3 milljarða á ári til næstu 6 ára.  Samningurinn er eitthvert undarlegasta plagg sem ég hef séð.  En í honum er m.a. að finna stuðning með beingreiðslum til bænda og auk sérmerktra fjármuna til gæðastýringar, ullarnýtingar, markaðsstarfs, birgðahalds o.fl. 

Hrossaræktin er sú búgrein sem hefur tekið heljarstökk fram á við á fáeinum áratugum.  Hin jákvæða þróun í hrossaræktinni þar sem greinin hefur þróast yfir í mikla fagmennsku og alvöru atvinnugrein hefur gengið án afskipta ríkisvaldsins.  Ég veit ekki hvernig á því stendur en það er eins og þessi þróun fari í taugarnar á landbúnaðarráðherranum.  Í stað þess að notast við hrossaræktina sem fyrirmynd fyrir aðrar búgreinar og draga úr ríkisstyrkjum til þeirra þó ekki væri nema skref fyrir skref á ákveðnum aðlögunartíma þá hefur landbúnaðarráðherra lagt sig fram með ráðum og dáð við að koma hrossaræktinni á jötuna.  Um þetta eru mörg dæmi, ég minni á hið undarlega embætti, umboðsmann íslenska hestsins, launað hestalandslið og 330 milljónir í 28 reiðhallir vítt og breytt um landið. 

Fyrir fáum árum árum kom til tals að flytja norskt kúakyn til landsins.  Landbúnaðarráðherra var afar tvístígandi vegna þessa en til að fullvissa landsmenn um velþóknun sína á íslenskum kúm þá sást honum bregða fyrir í sjónvarpi þar sem hann smellti rembingskossi á trýnið á kusu sem var bundin á bás.  Sá sem hér skrifar hefði af fenginni reynslu sem kúasmali og þrátt fyrir mikið dálæti á kúm, aldrei gert nokkuð þessu líkt.  Kýrin sú arna kunni honum greinilega litlar þakkir fyrir tiltækið og virtist ekki líkleg til að endurgjalda atlotin.  Ég man ekki endann á myndskeiðinu en mér finnst eins og fréttin hafi verið klippt þegar kusa tók upp á því að fýla grön eftir kossinn frá ráðherra.

Kompuþjófarnir

Þessi pistill er ekki um innbrotsfaraldra sem af og til virðast blossa upp heldur um minningar um hvarf á prentgrip frá barnaskólaárunum.  Þegar ég var í barnaskóla barst okkur á hverju hausti lítill glaðningur frá Búnaðarbankanum sáluga.  Þetta var lítil handbók í vasabroti sem hét Kompan.  Ég man að okkur krökkunum þótti afar vænt um að fá þessa sendingu frá bankanum og ég gætti minnar Kompu sem sjáaldurs augna minna.  Í þessa bók byrjaði maður að færa allar upplýsingar um sjálfan sig á fyrstu síðu.  Allt voru þetta upplýsingar sem maður mundi en taldi engu að síður brýnt að setja á blað.  Á næstu síðu skrifaði ég nöfn og símanúmer vina minna, en þau mundi ég auðvitað.  Í miðjunni var stundartaflan færð inn, - auðvitað eftir minni.  Síðan komu nokkrar síður þar sem maður gat m.a. talið upp uppáhaldsplöturnar sínar og loks lært að skrifa leyndarmál eftir tillögum að dulmáli.  En hvorugt af því síðasttalda notaði ég.  Ég man að ég leit á Kompuna sem hinn mesta dýrgrip en engu að síður er ég alveg sannfærður um að í hana hafi ég ekki skrifað stakt orð sem nema ég kynni það utanað.

Einu sinni eftir að ég verið að leika mér með strákunum í bekknum, sennilegast í fótbolta, þá varð ég þess áskynja að Kompan var ekki á sínum stað, þ.e. í rassvasanum á buxunum mínum.  Nú voru góð ráð dýr.  Hvað hafði orðið um dýrgripinn minn?  Kompan sem alltaf var á sínum stað í hægri rassvasanum á buxunum mínum var horfin.  Auk þess sem ég skipti aldrei aldrei um buxur nema eftir miklar fortölur móður minnar.  Ég spurði strákana sem voru með mér hvort þeir hefðu rekist á Kompuna, en svo var ekki.  Engu að síður voru þeir fullir samúðar vegna þess stórtjóns sem ég stóð frammi fyrir.  Þeir hlýddu mér samviskusamlega yfir síðustu ferðir og hvenær ég hefði síðast munað eftir að hafa verið með hana.  En leitin bar engan árangur þrátt fyrir ágæt skilyrði til leitar.  Veðrið var gott og nokkrir vinir sem lögðu sig alla fram um leitina.

Það blasti því við að ég stæði frammi fyrir varanlegu og óafturkræfu eignartjóni þegar nokkuð undarlegt gerðist.  Búlduleitur strákur sem var tveimur árum eldri en ég stóð fyrir ofan tröppurnar að skólanum með opna Kompu í höndunum.  Hann tók að lesa upphátt úr Kompunni.  Þegar ég heyrði hvað hann var að lesa fann ég blóðið sjóða í æðum mínum.  Ég leit á vini mína og þeim var jafnljóst og mér hver væri réttbær eigandi þessarar Kompu.  Vinum mínum varð jafnframt ljóst að þrjóturinn með stolnu Kompuna var ekki bara að gera á minn hlut með því að upplýsa með stirðlegum lestri hvenær ég ætti afmæli.  Nei, það voru fleiri sem urðu fyrir fólskulegri árás.  Vinir mínir heyrðu að sá bústni var byrjaður að þylja upp símanúmerin þeirra.  Í vinahópnum mínum hafði oftast verið góð samstaða og við þessar aðstæður brugðust allir við sem einn maður.  Við létum okkur í léttu rúmi liggja að þrjóturinn var tveimur árum eldri en við.  Allir þutum við af stað á eftir bófanum.  Honum varð mjög hverft við þar sem hann taldi víst að enginn gerði sig líklegan til að reyna aflsmuni sína við þann sem væri tveimur árum eldri.  Hefðbundin bernskulögmál segja að það sé fyrirfram tapaður leikur.  En þar sem við vorum allir þjakaðir hinni réttlátu reiði þá settum við ekki slíka smámuni fyrir okkur og þar sem honum varð ljós alvaran úr andlitum okkar og atferli þá var augljóst að hann hafði ekki hug á því að stóla á aldursmuninn.  Hann hljóp því inn í skólann.  Við eltum á harðaspani og vorum þess fullvissir að við myndum ná kauða.  Við vorum a.m.k. frárri á fæti.  Þegar kom inn í skólann þá var stráksi horfinn.  Við skiptum með okkur göngunum svo það væri pottþétt að við næðum honum.  Ég man eftir að hafa runnið skeiðið eftir löngum gangi í skólanum og endað í blindgötu án þess að hafa upp á þrjótnum.  Þegar ég hafði fullvissað mig um að hann hefði ekki sloppið inn í neinar stofur eða hirslur á mínu svæði sneri ég við fremur vonsvikinn þar sem ég hafði ekki endurheimt dýrgripinn minn.  En þegar ég gekk í rólegheitum ganginn til baka þá kom vinur minn á móti mér.  Hann sýndi engin svipbrigði og af því réði ég að hann hefði ekki borið haft neitt upp úr krafsinu fremur en ég.  En þegar hann var alveg kominn að mér þá dróg hann upp Kompu og rétti mér.  Eftir að hafa skoðað titilblaðið var niðurstaðan klár.  Yes, handritin heim!! 

Þrjóturinn í sögunni að ofan átti, eins og ég, vini sem hann hélt tryggð við.  Allar götur síðan að brotið var á mér með þeim freklega hætti sem ég greindi að ofan hafa þeir félagarnir verið nefndir Kompuþjófarnir í mínum vinahópi.

Ekki veit ég hvar þeir pörupiltar eru í dag.  En ég vona að þessi atburður hafi í senn verið upphafið og endirinn á glæpabraut þeirra.  Ég er fyrir löngu búinn að fyrirgefa.

Þjóðhátíð sunnlenskra Sjálfstæðismanna

Það hlýtur að ríkja dúndrandi gleði meðal sunnlenskra Sjálfstæðismanna um þessar mundir.  Fylgið í 40 % og allir í stuði.  Sum okkar vita ekki hvort þessar vinsældir séu vegna eða þrátt fyrir Árna Johnsen.  En það hlýtur að vera Sjálfstæðismönnum gleðilegiefni að vera búnir að endurheimta Árna í þingflokkinn.  Þegar Sólveig Péturs hverfur af vettvangi stjórnmálanna þá vantar tilfinnanlega einhvern með svipaða siðferðiskennd til að fylla skarðið. 

Annars er það stórfurðulegt hvursu afleitur gítarleikari Árni Johnsen er.  Ekki síst í ljósi þess hvað hann er með langa fingur!

Viðeigandi kveðja og án tæknilegra mistaka

Það er afar vel til fundið hjá Sólveigu Pétursdóttur að kippa bóndanum með til Kaliforníu á kostnað skattborgaranna.  Þau hjónin hafa náð því að viðhalda samfelldri spillingarför allt frá því að Sólveig gegndi embætti Dómsmálaráðherra.  Eins og menn muna þá stóðu stofnanir Dómsmálaráðuneytis, Lögreglan og Landhelgisgæslan, í viðskiptum við Skeljung á meðan þau hjónakornin stýrðu annars vegar ráðuneytinu og hins vegar olíufélaginu.  Stofnanir ráðuneytisins nutu ekki viðskiptakjara samkvæmt leikreglum samfélagsins en þau hjónakornin létu það ekki svipta sig svefni og uppskáru bærilega. 

Þetta er ekki í fyrsta skipti sem við skattborgarnir borgum undir þau ferðalög í fjarlæga heimshluta.  Ég vona bara að þau hafi náð að kveðja alla samflokksmenn sína með handabandi á landsfundi Sjálfstæðisflokksins.  Þau hafa væntanlega fengið að skilnaði þakkir fyrir vel unnin störf.  Hvur veit nema þau nái að endurnýja hjúskaparheitið með viðkomu í Las Vegas eða jafnvel að framlengja för sína með smá útsýnisferð frá Canaveral höfða.

Þau eiga nú annað eins skilið eftir alla fórnfýsina í garð neytenda og kjósenda.  Ekki satt?

Forseti Alþingis í heimsókn til Kalíforníu

Reykjavík vs. Akureyri

Ég fór til Akureyrar í lok síðustu viku á vegum vinnunar.  Dagskráin var nokkuð þétt skipuð þannig að ég gat hvorki tekið hús á ættingjum né vinum, þess heldur að ég gæti skotist um bæinn til að skoða mig um.  Mig langaði til að skreppa í hringferð með gjaldfrjálsum strætó en sá ekki fram á að ég væri komin tímanlega til að standa mína pligt í þeim verkefnum sem mér voru ætluð.  Engu að síður hafði ég rúman hálftíma til eigin nota.  Ég ákvað að skella mér í klippingu.  Enda var lubbinn orðinn slíkur að þetta var orðið spurning um klippingu eða hreinlega að fara í lagningu.

En hvernig fær maður klippingu á Akureyri?  Ég vissi hvorki hvar ég átti að leita né hvernig ég ætti að bera upp erindið.  Rölti því niður fyrir hótelið og sá strax að áfast Bautanum var staður þar sem skæri og rakvélar voru á lofti.  Ég opnaði dyrnar á stofunni, bauð góðan dag og bar síðan upp erindið með þeim hætti sem ég taldi að menn myndu skilja:  "Getið þið puntað kambinn?"  Ung stúlka sannfærði mig umsvifalaust um að ég hefði náð að gera mig skiljanlegan eins og til stóð.  Hún leit á höfuðið á mér með glampa í augum.  Það var bersýnilegt að hún leit á lubbann minn sem afar ögrandi verkefni.  Hún bauð mér sæti, hóf verkfærin á loft og dundaði með þau í hárinu á mér í tæpar 20 mínútur.  Ég var sæll og glaður með handverkið hennar en ekki fannst henni nóg að fá samþykkisnikk frá mér heldur kallaði til sér eldri konu sem skoðaði mig í krók og kring og kvað að því búnu upp þann úrskurð að vel hefði til tekist.  Sennilega var ég orðinn að sveinsstykki ungu stúlkunnar.

Þegar erindi mínu á Akureyri lauk þá flaug ég suður til Reykjavíkur.  Eftir að ég kom heim þurfti ég að fara á fund í Reykjavík.  Eins og svo oft þá notaði ég strætó til að komast leiðar minnar.  Þegar strætó kom niður á Lækjartorg stigu tveir ungir strákar, á að giska 10-12 ára, upp í vagninn.  Þeir röltu beint inn í vagninn án þess að ég tæki eftir.  Vagnstjórinn hrópaði aftur í vagninn og bað strákana að koma.  Þeir sneru við til vagnstjórans sem sagði þeim fremur reiðilega að þeir yrðu að gera svo vel að greiða fargjaldið.  "Hvað!  Er þetta ekki eins og á Akureyri?"  spurði annar strákurinn.  "Nei" svaraði vagnstjórinn fremur hvasst.  Síðan mildaðist vagnstjórinn og spurði strákana hvort þeir væru frá Akureyri.  Þeir játtu því og sögðust vera á leið til frænku sinnar.  Vagnstjórinn spurði þá strákana hvort þeir ættu ekki fyrir fargjaldinu.  Þeir sögðust ekki vera með pening með sér.  "Engan pening?"  spurði vagnstjórinn.  "Ég á tíkall"  sagði annar.  "Ég held að ég eigi 15 krónur." sagði hinn.  "Strákar mínir borgið þið það sem þið eigið, en þið verðið að muna það næst að það kostar í strætó."  sagði vagnstjórinn og með því lauk orðaskiptum strákanna og vagnstjórans.  Ég var því feginn að vagnstjórinn lét drengjunum eftir rífleg afsláttarkjör á fargjaldinu þar sem þeir voru að fara í alllanga ferð í roki og rigningu í umhverfi sem þeir þekktu ekki mjög vel.  Ég geri mér líka grein fyrir því að vatnstjórinn er ekki einasta bílstjóri heldur einnig innheimtumaður Strætó bs.

Engu að síður leiðir þetta hugann að því að ég sem er launamaður átti þess kost að skreppa í ókeypis skoðunarferð um heimabæ strákanna en strákar á grunnskólaaldri áttu þess ekki kost að komast leiðar sinnar á höfuðborgarsvæðinu án þess að greiða fullt fargjald.  Mér finnst það dapurlegt að það þegar kemur að samgöngumálum þá er öllum sveitarfélögum á höfuðborgarsvæðinu stýrt af mislægum gatnamótaflokkum sem eru endalaust reiðubúnir til að setja milljarða í umferðarmannvirki en eru ekki tilbúnir til bæta almenningssamgöngur.  Ég nota strætó all mikið í alls konar snatt og tel það ekki eftir mér að kaupa mér miða enda er margfalt ódýrara að nota strætó en einkabíl.  Ég tel hins vegar að halda þurfi áfram með sérstakar akreinar fyrir strætó sem og tíðari ferðir á álagstímum.  Þeir sem eru hins vegar ekki launamenn hvort sem það er vegna aldurs eða heilsubrests fyrir þá vegur fargjaldið töluvert.

Spörum okkur milljarðana í endalaus umferðarmannvirki og eflum almenningssamgöngurnar.  Ef við gerum það þá getum við notað megnið af núverandi umferðarmannvirkjum á höfuðborgarsvæðinu til margra ára enn.